પ્રેમ
માનવ કેટલો બંધાયેલો છે. ના પોતાની ઈચ્છા પર કાબુ છે ના પોતાની માયા પર. અમુક વાર માનવી એવી વસ્તુની ઈચ્છા કરી બેસે છે કે જે એની ક્યારેય હોતી જ નથી. અને પ્રેમ તો એવી માયા છે જ્યાં અમુક જ નસીબવંત વ્યક્તિઓ એવા હોય છે કે જે પોતાના પ્રેમ ને પામે છે. જયારે ઘણા એવા પણ હોય છે જે આવો પ્રેમ કરી બેસે છે જે એમનો છે જ નહિ. પણ અ પ્રેમ સંપૂર્ણ પણે નિસ્વાર્થ અને ત્યાગથી ભરેલો હોય છે ભલે પ્રેમ મળે કે ના મળે. આ કવિતા એવા જ નિસ્વાર્થ પ્રેમ ની વાત કરે છે.
જે મારું નથી એની જીદ કરી ને બેઠો છું,
આ પ્રેમ નામની કેવી ચીજ કરી બેઠો છું.
અધુરી રહી જશે એ બધી જ બાજી ઓ.
ક્યાલ છે એ વાત નો તોય ખેલી બેઠો છું,
હું રહીશ સદાય તને પૂજતો.
તને પામવા ની આસ કરી બેઠો છું,
માનતું નથી આ જિદ્દી હૃદય જોને મારું!
મારી બનાવવા તુજ ને ખુદા સાથે જંગ ખેલી બેઠો છું,
ક્યાંથી માનું કે મારી તું છે જ નહિ?
સપના માં તો કેટલીય વાર મારી કરી બેઠો છું!
રડી એટલી આંખો કે આંસુ સુકાઈ ગયા,
જામ સમજી દરેક આંસુ ને એમ જ પીને બેઠો છું.
પ્રેમ છે! બળ-જબરી કેમ કરું તારી સાથે??
જાણું છું તુજ દિલ નું 'સત્ય' એટલે જ પથ્થર થઇને બેઠો છું.
- શિવમ (સત્ય)
No comments:
Post a Comment