મને એ બગીચે બે પડછાયા મળે છે,
હસે છે, રડે છે, ને પ્રણય પણ કરે છે.
ત્યાં આવે છે ક્યાંથી એક યુવતીની છાયા,
અને યુવક પણ આવીને ભેટી પડે છે.
ફરે છે એ નાખી હાથોમાં હાથ ક્યારેક,
વળી ક્યારે ક્યારેએ લડી પણ પડે છે.
રડે છે જો ક્યારેક એ યુવતીની છાયા,
ત્યાં હળવેથી યુવક એ આંસુ લૂછે છે.
રડે છે ત્યારે ત્યારે એ યુવક પણ મનમાં,
અને મક્કમ બનીને પાછો ધીરજ ધરે છે.
કહે છે એ યુવક કંઈક હળવેથી એને,
ને યુવતીનાં મુખ પર સ્મિત ફરફરે છે.
વળી ક્યારે ક્યારે આ છાયાંનું જોડું,
સાથે હસીને ખીલખીલાહટ કરે છે.
ક્યારેક ઢળે છે એ યુવતીની આંખો,
બિચારા એ યુવકને ઘાયલ કરે છે.
ગુસ્સો કરે છે જયારે જયારે એ યુવતી,
ને યુવક ત્યાં એને મનાવવા મથે છે.
નખરાં કરે છે બે-ચાર ક્ષણ એ પાછી,
ને પછી પાછી યુવકનાં ખોળે ઢળે છે.
ને ત્યાંજ આવી પહોંચે છે સંધ્યા અચાનક,
ને પડછાયા અચાનક છૂટાં પણ પડે છે.
કોણ જાણે એને શું દુશ્મની છે એની,
રોજ રોજ આવી એ દખલ શું કરે છે.
પણ મળે છે એ જોડું ત્યાં ફરી રોજ બાગે,
ને ફરી એ પ્રણયનો નિત્ય ક્રમ આચરે છે.
કરે છે એ'ય એવું જે તું ને હું'ય કરતા,
હસતાં, ને ફરતા, વળી ક્યારે ક્યારે લડતા.
હું જોઉં છું એ જોડું ફરી જયારે જયારે,
મને ત્યારે ત્યારે તારી આ યાદો મળે છે.
હું જોઉં છું ત્યાં જ હવે નિશદિન આ જોડું,
ને મને તારું મારું ત્યાં પ્રતિબિંબ મળે છે.
હું રોજ જઈને બેસું છું ખૂણામાં એક સ્થાને,
ને જોઉં છું રોજ કેવાં એ ખીલતાં રહે છે.
ફરી જઈને બેસીશ હું કાલે એ જ બાગે,
રાહ જોઇશ હું તારી! તું ક્યારે મળે છે ?
- 'સત્ય' શિવમ